Ik
heb op het eerste blad roze wolken geschilderd omdat er in het begin
van het boek niet over het probleem word gesproken. Ook omdat vooral
de ouders van Michel doen alsof de manier waarop zij mensen
behandelen normaal is. Er staan bloedspetters en een handafdruk op
omdat er langzaam gehint word naar wat Michel en zijn neef hebben
gedaan. In het begin lijkt het alsof Michel zijn vader erg bezorgd
is, wat later een hele andere bezorgdheid blijkt dan dat ik dacht.
Meneer Lohman (je leest het verhaal door zijn ogen) en zijn gezin
zijn erg egoïstisch en daardoor ook gevaarlijk. Ze denken wel aan
wat andere mensen er van denken, of wat ze zouden maar het lijkt net
alsof hun het niet boeit. Ik heb het tweede schilderij natuurlijk
bloederig gemaakt omdat er word onthult wat er gebeurt is. Maar ik
heb het bloed heel er overdreven gemaakt omdat ze er dus totaal geen
spijt van hun keuzes hadden. Ik vind van een misdaad die jij hebt
gepleegd geen spijt hebben of egoïstische spijt hebben in bijna elke
situatie bizar. Het boek is op een of andere manier niet heel
extreem, je hebt wel erger gezien/gelezen, maar toch is het
ondenkbaar om het zelf te doen. Ik wou de schilderijen simpel en
opzich wel voorzelfsprekend maken.
Twee
echtparen gaan een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over
alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten:
werk, de laatste films, de oorlog in Irak, vakantieplannen, et
cetera. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over
moeten hebben: hun kinderen.
De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Twee mannen, twee vrouwen, twee zoons ¬– wie durft een beslissing te nemen over de toekomst van zijn eigen kind? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat de vader van een van de jongens de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is.
Het diner is de weergaloze en ambitieuze nieuwe roman van Herman Koch, waarin de vraag centraal staat in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind. In soepel proza schotelt Koch de lezer een bloedstollend verhaal voor dat zich binnen de tijdsspanne van een avond voltrekt. Een roman met de tragiek van de film Festen – heel menselijk en onafwendbaar op het noodlot afstevenend.
De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Twee mannen, twee vrouwen, twee zoons ¬– wie durft een beslissing te nemen over de toekomst van zijn eigen kind? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat de vader van een van de jongens de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is.
Het diner is de weergaloze en ambitieuze nieuwe roman van Herman Koch, waarin de vraag centraal staat in hoeverre je als ouder verantwoordelijk bent voor de daden van je eigen kind. In soepel proza schotelt Koch de lezer een bloedstollend verhaal voor dat zich binnen de tijdsspanne van een avond voltrekt. Een roman met de tragiek van de film Festen – heel menselijk en onafwendbaar op het noodlot afstevenend.
Mijn mening:
Ik vond het een goed geschreven en bedacht boek, maar soms werd één ding iets te gedetailleerd beschreven. Het plot was niet het extreemste wat ik ooit gelezen heb maar wel schokkend op een of andere manier. Ik zou hem niet aan te jonge mensen aanraden wat je moet wel veel lezen zonder te weten waar het over gaat. Zelf had ik ook moeite om door te lezen omdat het voor zowat een helft van het boek onduidelijk en best saai is.
